«Το 2015 πήρα στα χέρια μου το πρώτο γράμμα του παιδιού που είμαι Ανάδοχος μαζί με μία φωτογραφία του. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που επικοινώνησα μαζί του. Από τότε έχω λάβει πολλά γράμματα του που με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στη ζωή του και για τα όνειρά του. Μπορεί να μην τον έχω ακόμα γνωρίσει από κοντά, αλλά μέσω της αλληλογραφίας έχει αναπτυχθεί μια άμεση σχέση μεταξύ μας. 

Πέρα από την σχέση μου με το παιδί που είμαι Ανάδοχος, έχω καταφέρει να γίνω κομμάτι των έργων της ActionAid μέσω των δύο ταξιδιών αλληλεγγύης που έκανα στην Ουγκάντα. Εκεί γνώρισα από κοντά την προσφορά της ActionAid στις τοπικές κοινότητες και είδα πώς αξιοποιούνται οι εισφορές από τις Αναδοχές. 

Πολλά πρέπει να αλλάξουν για να μπορέσει ο Imbrahim, όπως και κάθε άλλο παιδί, να ζήσουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον που θα τους επιτρέψει να ονειρευτούν και να δημιουργήσουν. Χάρη στην ActionAid μπορώ να ελπίζω σε αυτή την αλλαγή.»

«Μου άρεσε πάντα η ιδέα να είμαι Ανάδοχος σε κάποιο παιδί. Παρακολουθούσα το έργο της ActionAid και μου άρεσε αυτή η προσωπική σχέση Αναδόχου – παιδιού. Από την αρχή όμως σκεφτόμουν και μία πιθανή επίσκεψη. Πρόκειται ουσιαστικά για την κορύφωση της σχέσης που έχεις οικοδομήσει με το παιδί μέσω της αλληλογραφίας. Η στιγμή που βλέπεις το χαμόγελό του σού δημιουργεί πολύ δυνατά συναισθήματα».

Με όλες τις δυσκολίες που επιβάλλει η ισραηλινή κατοχή, η συνάντηση ορίστηκε για την Κυριακή 23 Ιουνίου. Το σημείο συνάντησης με τη Raghad, που τα τελευταία πέντε χρόνια μάθαινε γι’ αυτή μέσα από γράμματα, ζωγραφιές και φωτογραφίες, ήταν ένα κέντρο για παιδιά στη Χεβρώνα. Η μικρή έφτασε εκεί με τη μητέρα της και την αδερφή της. «Όταν μπήκε στην αίθουσα την αναγνώρισα κατευθείαν από τις φωτογραφίες που είχε στείλει. Επιτέλους ένα όνειρο 5 ετών γινόταν πραγματικότητα. Χάρηκα πάρα πολύ όταν την είδα και ήταν και η ίδια χαρούμενη. Τα μάτια της λάμπανε. Καθίσαμε στο γραφείο και μιλήσαμε αρκετή ώρα. Ρωτούσε για την Ελλάδα και για τη θάλασσα που δεν έχει δει ποτέ στη ζωή της. Μου είπε ότι θέλει να γίνει ζωγράφος».

«Το ταξίδι και η συνάντηση με το παιδί έγινε αφορμή να δω συνολικά το έργο της οργάνωσης. Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες είναι αντίξοες, αλλά τα χαμόγελα που βλέπεις στα πρόσωπα των παιδιών και η ασφάλεια που νιώθουν μέσα στις δομές που έχουν δημιουργηθεί για εκείνα σε κάνουν να νιώθεις χαρούμενος και ικανοποιημένος για το κάθε cent που δίνεις. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι συμβάλλεις στη βελτίωση της ποιότητας ζωής ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες, τις οποίες ο γεμάτος ευμάρεια δυτικός κόσμος ίσως δεν μπορεί καν να φανταστεί».

«Μια μικρόσωμη γυναίκα με πλησιάζει και μου μιλά. Στα χέρια της κρατάει χαρτιά.  Είναι φωτογραφίες. Τις κοιτάζω και βλέπω τον εαυτό μου, τα παιδιά μου, τη χώρα μου…. Με ρωτά: «Εσύ δεν είσαι;» και τα μάτια της λάμπουν. «Ναι!» της λέω και αγκαλιαζόμαστε. Είναι η μαμά του «παιδιού μου»!

Κάπου πίσω της, μισοκρυμμένος, στέκεται ντροπαλός ο 11χρονος Idrissa μου.  Φοράει τη σχολική του ποδιά. Με κοιτάζει διερευνητικά, με ματάκια που λάμπουν και μισογελούν. Τον αγκαλιάζω και τα δάκρυα κυλούν μόνα τους… Για λίγο όμως, μετά τη θέση τους παίρνουν τα χαμόγελα.

Για όλη την υπόλοιπη μέρα ό,τι κάνουμε το κάνουμε παρέα. Δε μιλάμε πολύ, αλλά με κρατάει απ’ το χέρι και δεν το αφήνει καθόλου. Η μητέρα του μας ακολουθεί διακριτικά. Δεν το πιστεύω ότι βρίσκομαι μαζί του, στον τόπο του, ότι του έχω αποδείξει πως υπάρχω, πως δεν είμαι απλά ένα πρόσωπο πάνω σε μια φωτογραφία, και πως έκανα ένα τόσο μεγάλο ταξίδι για να τον δω έστω για μια μέρα…»

«Δεν ξέρω αν θα υπάρξει ξανά τέτοια στιγμή αλλά ήταν μοναδική. Να βλέπεις να έρχεται από μακριά ένα παιδάκι το οποίο μέχρι πρότινος το ήξερες μόνο από μια φωτογραφία και από τις ζωγραφιές του και αυτά που σου γράφουν οι άνθρωποι της ActionAid. Είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένος που καταφέραμε και κάναμε αυτό το μεγάλο ταξίδι. Δεν ξέρω πως θα το μεταφέρω όταν γυρίσω αλλά θα προσπαθήσω. Αξίζει τον κόπο αν το έχουμε μέσα μας να προσπαθήσουμε να κάνουμε τον κόσμο μας λίγο καλύτερο».

«Maya σημαίνει Αγάπη, αυτό που ένιωθα ακριβώς να πλημμυρίζει μέσα μου. Δάκρυα χαράς κυλούσαν αβίαστα, αυθόρμητα στα πρόσωπα. Δάκρυα που δεν θέλησα να κρύψω. Και μια αγκαλιά, ο κόσμος όλος. Εκεί στο πουθενά!

Είχα την τύχη να κάνω αυτό το ταξίδι πραγματικότητα. Να δω από κοντά πόσο δύσκολα επιβιώνουν αυτοί οι άνθρωποι, πως τα στοιχειώδη για εμάς είναι ανύπαρκτα εκεί. Την αξία που έχει 1 ευρώ και για πόσο καιρό μπορεί μια οικογένεια να ζήσει με αυτό, την χαρά και το παιχνίδι που με ένα μπαλόνι κάνει ένα παιδί, να ανακαλύψω το νόημα και την αξία στα λίγα και στα μικρά.

Στα χέρια μου κρατώ ένα μικρό κόκκινο πιαστράκι που μου χάρισε η μικρή Maya για να την θυμάμαι. Το έχω πιασμένο πάνω στον διακόπτη του φωτιστικού του γραφείου μου. Έτσι λοιπόν, κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο και σβήσω το φως, του ρίχνω μια κλεφτή ματιά και με το κλικ, το δωμάτιο πλημμυρίζει με το ίδιο φως της πανσελήνου εκείνης της νύχτας και στα αυτιά μου ηχούν το ίδιο τραγούδι και τα γέλια των παιδιών...»

«Δεν μπορώ να βρω λόγια που να περιγράφουν τα συναισθήματα μου έπειτα από αυτό το ταξίδι. Μπορώ, όμως, να πω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά, από το να ξέρεις ότι συνέβαλες στο να έχει ένα παιδί καλύτερη ζωή και να το βλέπεις με τα μάτια σου. Και είδα ένα πανέμορφο αγοράκι, τον Khang, να έχει μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη ζωή».

«Πάντα όταν περιγράφω την μέρα που είδα τον Khoi μου, το παιδάκι στο οποίο είμαι Ανάδοχος  από το Βιετνάμ, η πρώτη σκηνή που μου έρχεται στο μυαλό είναι εκείνη που με αναγνωρίζει από μία φωτογραφία που του είχα στείλει, σε ένα από τα γράμματα μου και τρέχει στην αγκαλιά μου. Δεν είχαν προλάβει να του πουν ποια είμαι και με είχε καταλάβει. Είμαι σίγουρη πως το συναίσθημα που ένιωσα τότε και το αισθάνομαι ακόμα όταν φέρνω στο μυαλό μου εκείνη την μέρα, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τον είχα στην αγκαλιά μου και εκείνος μου ζωγράφιζε, ενώ ρωτούσα να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για εκείνον. Μου έκανε εντύπωση που μου ζωγράφισε μια καρδιά που ήταν η μισή κόκκινη και η άλλη μισή μπλε. Όταν τον ρώτησα γιατί την χρωμάτισε έτσι μου απάντησε πως το κόκκινο συμβολίζει εμένα και το μπλε εκείνον και μου έδωσε το πιο όμορφο χαμόγελό του».

«Και ήρθε η πολυαναμενόμενη μέρα, Τέταρτη 27 Νοέμβριου 2013. Υστέρα από 3 ώρες ταξιδιού στρίψαμε στην διασταύρωση για το χωριό Yagzore και μετά από λίγο φτάσαμε στο σχολείο. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Μας περιτριγύρισαν δεκάδες παιδιά χαρούμενα, φωνάζοντας. Έψαχνα να τον βρω. Γυρίζω και τον βλέπω στην αγκαλιά του δασκάλου του, αποτραβηγμένος από τα άλλα παιδιά. Πήγα κοντά του τον αγκάλιασα σφιχτά. Η καρδούλα του χτυπούσε δυνατά, τον κοίταξα, νόμιζα ότι θα φαινόταν μέσα από το ριγέ ασπροκόκκινο πουκαμισάκι του.

Ο δάσκαλος του Joseph μου είπε ότι είναι άριστος μαθητής. Ζήτησα να δω το τετράδιο του και ήταν γεμάτο excellent και bravo. Δίπλα μας ήταν η γιαγιά του. Μια καταπληκτική γυναίκα, απροσδιορίστου ηλικίας, όχι πολύ μεγάλη, που τον ενθάρρυνε να μιλήσει.

Στον αποχαιρετισμό ο Joseph μου έκανε ένα τεράστιο δώρο: μου έδωσε την ευχή του! Ο Joseph δεν είναι μια μακρινή εικόνα. Πήρε τη δική του θέση μέσα στην καρδιά μου. Και εκεί θα είναι για πάντα».

«Όταν με ρωτούν γιατί πήγα στην Γκάνα, λέω ότι πήγα για να παραδώσω μια μπάλα ποδοσφαίρου σε κάποιο μικρό αγόρι που μου είχε γράψει ότι θέλει, όταν μεγαλώσει, να γίνει ποδοσφαιριστής. Το χωριό βρίσκεται στην σαβάνα της Sissala και το αγόρι είναι ο Μάαμα. Πρόσεχα τις λεπτομέρειες στις φωτογραφίες του, που μου είχε στείλει, έτσι τον αναγνώρισα αμέσως από τις ουλές που έχει κάτω από τα μάτια του.
Αγγίζω τώρα το “παιδάκι της φωτογραφίας”, εδώ μπροστά μου, που τα ‘χει χαμένα. Θέλω να τον κάνω να χαμογελάσει για να συνέλθω κι εγώ, αλλά το μόνο που καταφέρνω είναι να μουσκεύω τα μάτια μου».

«Η φωτογραφία που σας στέλνω είναι από το σπίτι (καλύβα) του Brai στην κοινότητα Σρε Άμπελ της Καμπότζης, απ' όπου είναι ο πιτσιρικάς. Εδώ, φεύγοντας από το σπίτι, μου δίνει υπόσχεση ότι δεν θα σταματήσει το σχολείο. Στη Καμπότζη επισφραγίζουν μια υπόσχεση σταυρώνοντας τα μικρά δάκτυλα των χεριών».

«Φτάνοντας στην κοινότητα η συναισθηματική φόρτιση κορυφώθηκε. Βλέποντας τον Hasan, η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Δάκρυα χαράς κυλούσαν αβίαστα εμποδίζοντας λόγια που εκείνη τη στιγμή ήταν αδύναμα. Τα μεγάλα εκφραστικά του μάτια αποτύπωναν αμηχανία δικαιολογημένη, αφού η μέρα του ανήκε ολοκληρωτικά. Του έδωσα τα γράμματα με τις ζωγραφιές που μου είχε στείλει όλα αυτά τα χρόνια και τα κοιτούσε χαμογελώντας. Οι γονείς του, η αδελφή του, η γιαγιά του, με πλησίασαν, ενώ τα γυναικόπαιδα μαζεύτηκαν στην άκρη του οικισμού. Η παρουσία του συνεργάτη της ActionAid , ο οποίος τόσα χρόνια μεταφράζει τις κάρτες μου και τα γράμματα του Hasan στη Μπάγκλα και στα Αγγλικά αντίστοιχα, ήταν ευεργετική. Αγκαλιάζω το κορμάκι του Hasan και προσπαθώ να τον κάνω να χαμογελάσει για να αποφορτιστώ κι εγώ. Σιγά, σιγά ξεθαρρεύει, γίνεται πιο ομιλητικός και η γνωριμία μας εξελίσσεται».

«Μετά από 3 χρόνια ανταλλαγής αλληλογραφίας και φωτογραφιών με την 11χρονη τώρα Isha, περίμενα με πολλή αγωνία αυτή την συνάντηση.

Μόλις φτάσαμε στο Freetown, με γνώρισε αμέσως και έτρεξε  στην αγκαλιά μου. Η στιγμή αυτή ήταν μοναδική, συγκλονιστική δεν περιγράφονται τα συναισθήματα με λόγια, δεν απεικονίζονται σε φωτογραφίες και video.

Ήμασταν για αρκετή ώρα αγκαλιασμένες, κλαίγοντας από χαρά, συγκινημένη τόσο εγώ όσο και η μητέρα της που την συνόδευε για την συνάντηση μας. Είχαμε αρκετή ώρα για να συζητήσουμε, ευτυχώς μιλούσε λίγα Αγγλικά και την γλώσσα της καρδιάς, κουβεντιάσαμε αρκετά για την ζωή της και τα όνειρα της. Με παρακάλεσε εάν μπορέσω κάποια στιγμή να ξαναπάω, να μην την ξεχάσω και να φροντίσω να της γράφω ένα γράμμα κάθε μήνα. Όπως μου είπε όταν λαμβάνει τα γράμματα μου παίρνει δύναμη να συνεχίσει να προσπαθεί να είναι καλύτερη στο σχολείο…»

«Μου δόθηκε η ευκαιρία ως Ανάδοχος, να γνωρίσω από κοντά τον Ansumana ηλικίας 11 ετών καθώς επίσης και την μητέρα του 22 ετών. Μετά από 6 χρόνια Αναδοχής ήρθε η στιγμή που τον αγκάλιασα. Τα συναισθήματα έντονα με πρώτη προτεραιότητα να περάσουμε όσο περισσότερο χρόνο μας έμενε ώστε να έχουμε χαραγμένο στο μυαλό μας τις αξέχαστες στιγμές καθώς επίσης και μία υπόσχεση πως θα ξαναβρεθούμε πολύ σύντομα και πως δεν θα ξεχάσουμε ο ένας τον άλλο! Εύχομαι αυτό το μήνυμα να είναι μήνυμα ελπίδας, χαράς και αισιοδοξίας για όλη την ανθρωπότητα».

«Τον Theogene μου δόθηκε η ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά σε ένα ταξίδι της ActionAid στην Ρουάντα. Η συνάντησή μας έγινε σ’ ένα πρότυπο νηπιακό κέντρο (έργο της ActionAid) και ήρθε μαζί με τους γονείς και τα δύο μικρότερα αδερφάκια του. Μου έδωσε ένα μπουκέτο λουλούδια από τον κήπο του σπιτιού του κι ένα πολύχρωμο μπαλάκι από κλωστές που είχε φτιάξει μόνος του. Οι γονείς του μου έδωσαν από μία σφιχτή αγκαλιά ο καθένας και κάθε αγωνία εξαφανίστηκε από μέσα μου. Αυτή η μέρα έχει μείνει στο μυαλό μου γεμάτη με χαρά και συγκίνηση και ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα τους δω, στην πρόσκληση που αποδέχτηκα, στο σπίτι τους!»

«Πριν δώδεκα χρόνια όταν αποφάσισα να γίνω Ανάδοχος Παιδιού στην ActionAid, θυμήθηκα ένα ντοκιμαντέρ που είχα δει για τον εμφύλιο πόλεμο στην Σιέρα Λεόνε και ζήτησα να γίνω Ανάδοχος σε αυτήν την μικρή αλλά τόσο πολύπαθη χώρα. Έτσι έγινα Ανάδοχος της Jammie, η οποία γεννήθηκε το 2002 και ζει στην κοινότητα Μπο με τους γονείς της και τα 4 αδέλφια της. Που να φανταστώ ότι μετά από 12 χρόνια, θα ταξίδευα στην Δυτική Αφρική για να γνωρίσω την ''κόρη'' μου!!!»

«Επιτέλους ήρθε η ώρα που τόσο πολύ ανυπομονούσα, να γνωρίσω τη μικρή μου Han! Είμαστε στο δρόμο για το σχολείο της και είμαι γεμάτη συναισθήματα, αγωνία, άγχος, ανυπομονησία, αμηχανία, αλλά και τόση χαρά, τόση πολλή χαρά και υπερηφάνεια... Τι να της πω; Και αν ντρέπεται και δε μιλάει; Πώς να τη πλησιάσω; Πώς θα μιλήσουμε αφού δε ξέρει Αγγλικά; Να την αγκαλιάσω ή θα φοβηθεί; και τόσες άλλες αγωνίες...

Μέσα σε τόσα παιδάκια στο σχολείο ψάχνω να βρω τα κοριτσάκια, τα παρατηρώ μήπως και την αναγνωρίσω από τη φωτογραφία της...

Στο γραφείο των δασκάλων η αγωνία χτυπάει κόκκινο, κάποιος από την ActionAid Βιετνάμ φωνάζει το όνομά μου και με πάει στη Han. Πόσο όμορφη είναι... και ξαφνικά όλο το άγχος, η αγωνία και η αμηχανία έχουν φύγει και τη θέση τους παίρνουν πολλά χαμόγελα, αγκαλιές, ζωγραφιές, παιχνίδια και φιλιά. Πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα....

Στην επιστροφή νιώθω άλλος άνθρωπος....τόσο χαρούμενη και υπερήφανη, αλλά ταυτόχρονα τόσο απογοητευμένη που κάποιοι "μεγάλοι" αποφάσισαν να ζουν αυτά και τόσα άλλα παιδάκια κάτω από αυτές τις συνθήκες».

«Πλησιάσαμε προς το φτωχικό σπίτι της Polon, έβλεπα γύρω μου δεκάδες ανθρώπους, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, όλοι ντυμένοι με αυτό το υπέροχο χρώμα της Ινδίας, αλλά δεν ήξερα ποιο είναι το δικό μου παιδί… Και καθώς πλησιάζαμε προς το σπίτι, βγαίνει από την πόρτα ένα κοριτσάκι, μια κούκλα, κρατώντας στα χέρια του  υπέροχα χρωματιστά φουλάρια που μας τα περνάει στον λαιμό για το καλωσόρισμα. Απλώνει το χέρι του για να με χαιρετήσει, της δίνω κι εγώ το δικό μου, αλλά μετά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Την αγκαλιάζω, την φιλάω  την σφίγγω επάνω μου.

Χαιρετάω τους γονείς της, τα αδέλφια της, την γιαγιά, ο κόσμος γύρω μας κοιτάζει. Είναι όλα τόσο υπέροχα. Ένα πανηγύρι ψυχής!!!! Και καθόμαστε μαζί με το κοριτσάκι μου και της ζητάω να μου ζωγραφίσει κάτι με τα χρωματιστά μολύβια που της έφερα. Κι εκείνη παίρνει με άνεση τις μπογιές και το χαρτί και μου φτιάχνει ένα μάνγκο. Και προσπαθούμε να μιλήσουμε οι δύο μας, γιατί η  μικρή μου δεν γνωρίζει καθόλου Αγγλικά, ούτε καν Χίντι, την επίσημη γλώσσα της Ινδίας. Έχουμε μαζί μας έναν κύριο που της μεταφράζει. Αλλά η γλώσσα της καρδιάς, των ματιών, της ψυχής μας, τα καταλαβαίνει όλα.»